Tegenwoordig ben ik niet meer boos, maar verwonder ik me liever

Vlak voor het verschijnen van dit column kwam er een belletje, of ik mijn column niet wat meer kon toespitsen op de huidige situatie. Ja, de huidige situatie is net even iets anders dan toen ik dit column een kleine maand geleden inleverde. Al hoewel, een klein beetje anders. Zeg maar gerust dat er weinig nog hetzelfde is. En dat gegeven maakt dit column misschien nog wel relevanter dan toen ik een maand geleden schreef.

Er zijn namelijk flink wat basisemoties die iedere dag in mijn hoofd om voorrang vechten. Vreugde, verdriet, woede en verbazing. En vooral met die laatste twee heb ik een haat-liefde verhouding. De afgelopen maand realiseer me meer dan ooit dat dat ik me te weinig verbaas om de dingen die om mij heen gebeuren en daarvoor in de plaats te snel in meer of mindere mate van woede ontsteek. Op de een of andere manier is het voor mij makkelijker om boos te worden, dan om me ergens over te verwonderen. Iedereen gaat anders om met bizarre situatie waar nu samen inzitten. Dat iedereen dat op een andere manier doet maakt jouw manier niet beter, en die van een ander al helemaal niet minder. Als je ten minste een beetje binnen blijft en anderhalve meter afstand bewaard.

Maar neem nu eens Twitter, hier kan ik me dagelijks wel een kwartiertje vermaken met mensen die elkaar moreel de maat nemen. 95% van de tijd ben ik het met de, zowel linkse als rechtse, standpunten totaal oneens. Nu kan ik daar twee dingen mee doen. Ik kan me er daar boos over maken. Of lachende door mijn timeline scrollen. Nu merk ik dat het voor mij soms makkelijker is om boos te worden, dan het weg te lachen.

Er anders mee omgaan

Net als op het werk, met die onnavolgbare thuiswerkende collega, die emotionele manager die geen enkele thuiswerker vertrouwt of die onethisch handelende CEO. Ze komen allemaal iedere dag wel een keertje voorbij. De laatste weken misschien wel meer dan ooit. Dat is gewoon de situatie zoals die is, en je hebt er negen van de tien keer nul komma nul invloed op. Mijn motto in zulke situaties is altijd geweest: Als je de situatie niet kunt veranderen, verander dan de manier hoe je ermee omgaat.

Maar een tijdje geleden realiseerde ik me dat ik helemaal niet goed omging met de zaken waar ik geen invloed op had. Er ligt zoveel buiten mijn invloedssfeer waar ik me vroeger woest over kon maken. Er zijn zoveel dingen, zo ontelbaar veel mensen wiens handelen voor mij totaal onverklaarbaar is. Daar doe ik dus effectief helemaal niets aan, behalve hoe ik er zelf mee omga. Mijn doel voor 2020 is daarom minder boos te worden, en meer te verwonderen. En dat is, in de eerste maanden van dit jaar, een ontzettende opluchting gebleken.

Niet opfokken

Ik ben namelijk heel scherp en heb overal, tot vervelens aan toe, een mening over. Dat zorgt ervoor dat ik voortdurend denk ‘hé, dat zou ik anders doen.’ Ik probeer mezelf nu aan te leren dat dit ook het eindstation van mijn gedachte kan zijn. Dat zou ik anders doen, punt. Einde verhaal. Geen mening, geen emotie. En áls er al een emotie is, laat dat in eerste instantie dan verwondering zijn, geen woede. Waarom zou ik me gaan zitten opfokken over iets of iemand waar ik vaak weinig mee te maken heb en nul invloed op heb?

Voor een van mijn podcasts sprak ik oud PSV-voetballer Bjorn van der Doelen die de voor mij iconische woorden sprak:

"Boos worden is helemaal niet leuk. Dat is een heel emotioneel ding."

En die nuchtere Brabander kan ik niets anders dan gelijk geven. Boos worden is helemaal niet leuk. Het is emotioneel, vermoeiend en ook nog eens contraproductief.

Daarom is mijn devies, verwonderen doet wonderen.

Oude patronen doorbreken?

Schud jezelf los van je gewoontes en bepaal bewust jouw koers. Na de training Versterken van persoonlijke kracht bereik jij je doelen.

BEKIJK DE TRAINING