Na de burn-out #6: ‘Altijd aan staan is een verslaving’
- Rubriek
- Blog
- Datum
- 1 oktober 2018
- 3 minuten leestijd
Amper een jaar na zijn burn-out, belandde Freek opnieuw in een valkuil. Continu online en 24/7 bereikbaar zijn. Hij schrok zich kapot van die hardnekkige gewoonte. Is dit wel wat hij wil? Over rust vinden door gewoon te ‘zijn’, zonder van alles te moeten.
Het was afgelopen zomer, ergens half augustus, dat het echt bij me binnen kwam. Ik zat te wachten in een klein koffiebarretje in Hel, Polen (geen grap). Het duurde lang, langer dan je zou verwachten voor een bakkie filterkoffie en een bekertje cappuccino.
Normaal zou ik dan door mijn Instagram gaan zitten scrollen, mijn e-mails checken, mijn Facebook updaten en mijn LinkedInberichten beantwoorden. Maar mijn mobiel lag nog op het balkon, vergeten.
Altijd maar ‘aan’
Dus keek ik om me heen, naar de muurschilderingen die tot aan het plafond rijkten. Naar de hond die pontificaal voor de deur lag. Ik luisteren naar de bonen die gemalen werden en het personeel dat achter de bar geen Pools, maar Italiaans met elkaar bleek te spreken.
Voor het eerst in lange tijd zat ik maar een beetje te ‘zijn’. Te luisteren en om me heen te kijken. Ergens was het een bevrijdende openbaring, anderzijds schrok ik mij kapot. Want zelfs amper een jaar na mijn burn-out stond ik nog steeds (of weer) altijd ‘aan’. En laat dat nu net een van mijn grote valkuilen zijn.
‘Wil ik dit wel echt?’
De vakantie is bij uitstek een moment om even afstand te nemen van alles en iedereen. Eens goed naar de dagelijkse chaos te kijken waarin je normaal leeft. Wat gaat er goed, wat gaat er niet goed en wat zou je anders willen?
Door die keuvelende Italianen in dat koffiebarretje in Hel realiseerde ik mij dat ik helemaal niet altijd maar bereikbaar en connected met de buitenwereld wil zijn. Ik wil weer gewoon ‘zijn’, hoe wollig dat ‘zijn’ ook mogen klinken. Ik wil het wel.
Offline gebied invoeren
Bij terugkomst in Amsterdam verklaarde ik onze slaapkamer tot offline gebied. Alleen dat bleek nog niet zo gemakkelijk te zijn als ik dacht. Vrijwel al onze apparaten bleken aan de wifi te hangen.
Dus kocht ik een e-reader, want op die iPad ging ik doodleuk om het kwartier alsnog mijn mails checken. Via Marktplaats kocht ik een mp3-speler uit 2001. Want de iPhone waarop ik in bed en tijdens het sporten altijd naar mijn podcasts luister. Tja, daar checkte ik ook de status van mijn laatste Instagramposts mee. Dat schoot dus allemaal niet op.
Volkomen verslaafd
Na mijn vakantie bleek het een hele opgave om weer ‘uit’ te kunnen staan. En daarvan was de praktische kant, het inruilen van mijn apparaten, nog de gemakkelijkste. De hardnekkigheid van de volledig ingesleten routine om in ieder ‘loos’ moment een greep naar die mobiel te doen.
Na mijn vakantie laat ik namelijk ook doordeweeks de alcohol staan en rook ik weinig tot niet. En dat gaat me vele malen gemakkelijker af. Het altijd ‘aan’ staan lijkt haast een verslaving. Sterker nog, ik denk dat het dat zelfs is geworden.
Je mist niks, maar wint veel
Ik schaam me er kapot voor. Om twee hele simpele redenen. Ten eerste om de reden dat ik altijd ‘aan’ sta. Het gaat namelijk he-le-maal nergens over. Die mailtjes kunnen best wachten, de Instagram timeline is altijd ‘plat’ en ‘hol’, op Twitter zijn ze altijd boos en als je een dag niet op nu.nl zit, dan mis je helemaal niks. En ondertussen mis ik alles in mijn fysieke omgeving.
Als ik altijd maar ‘connected’ ben, dan vind ik niet de tijd voor een boek, een goed gesprek of gewoon even helemaal niks. Offline heb ik gewoon rust, rust waarvan ik weet dat ik het nodig heb. Zeker na de burn-out, want daarin en daarna realiseerde ik me dat ik mezelf juist nooit rust gaf.
Eigenlijk offerde ik ‘alles’ op voor ‘niets’. En ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Vanaf nu sta ik gewoon weer ‘uit’, morgen weer een dag.
Meer weten?
Wil jij ook jezelf versterken? steviger in je schoenen staan? Weerbaarder en vitaler worden? Kijk dan eens naar ons uitgebreide aanbod op het vlak van Vitaliteit en stress.
